Het Zebrapad !

Ineens overviel het me van de week… mijn haat-liefde verhouding met het zebrapad. Echt waar, enerzijds is dat zebrapad een topuitvinding, anderzijds is het verschrikkelijk gevaarlijk!

Waar het mis gaat is allereerst bij mijn persoonlijkheid. Ik ben er zo een die vindt dat je gewoon even kan bedanken dat iemand voor je stopt. Mijn betere wederhelft zegt; doe normaal hoor, helemaal niet nodig, is gewoon een verkeersregel. Ik vind zelf dat goed gedrag best beloond mag worden met een vriendelijke wuif of knik. Zit gewoon in me, stukje opvoeding denk ik ook. Ik heb altijd geleerd dat je een ander behandelt zoals je zelf ook behandelt wilt worden (ja ja .. daar laat ik ook absoluut wel eens een steekje in vallen) en ik word er bijzonder gelukkig van als mensen mij positief benaderen. Ik ben bijvoorbeeld soms echt met stomheid geslagen hoe je afgesnauwd kan worden in een winkel of supermarkt. Kan ik echt met mijn pet niet bij! (voor mijn vrienden bij Jumbo Lisse, jullie kunnen hier gewoon overheen lezen, nergens zulke vriendelijke mensen als bij jullie ;)). Ik ben echt geneigd een bedrijfsleider te zoeken in zo’n winkel en hem wat advies te geven om meer klandizie te krijgen; te beginnen met vriendelijk personeel! Of dat je gewoon niet wordt aangekeken of gedag wordt gezegd omdat de kassiéres het zo druk hebben met kletsen (overigens vind ik best dat ze af en toe mogen kletsen, maar een korte pauze om mij even aan te kijken en te woord te staan lijkt me vrij normaal).

Maar goed, een stukje vriendelijkheid kost niks ..al kun je er soms wat in doordraven. Wij hebben hier vaak lachwekkende momenten als René en ik ergens wandelen omdat we nogal verschillen in de mate van vriendelijkheid. Niet dat mijn lieverd niet vriendelijk is, maar hij vindt nou niet dat je daarin moet overdrijven. Passeren we iemand die ons gedag zegt, kan ik negen van de tien keer niet gewoon hetzelfde terug zeggen. Het wordt al gauw; “Lekker weertje hé”, of; “wat een lief hondje!”…  en ik hoor mijn man alweer gniffelen, stel je voor dat je alleen hallo zegt!

Maar goed, ik dwaal af; Draaf ik nou door met zo’n bedankje bij het zebrapad? Misschien wel,  maar wat maakt het eigenlijk uit..  Nu wordt mijn goede gewoonte met elk kind moeilijker. Ik steek nu met baby in kinderwagen én twee lopende kinderen de straat over en heb dus geen handen over om te zwaaien , het wordt dus een ongemakkelijk knikje in de hoop dat het de ‘stopper’ opvalt,  of ik vraag m’n zoon even te zwaaien.. ja dat doe ik dus ook nog, leuk want dan zwaaien de mensen meestal ook nog terug!

Maar wat gebeurt me nou de laatste tijd al meerdere keren..  mensen zijn zo verschrikkelijk ongeduldig (of in grote haast), dat ze al een dot gas geven, nog voordat wij het zebrapad hebben verlaten. Daar ga ik met mijn goede gedrag en mijn vriendelijk gezwaai of geknik. Liam loopt pittig door naast me maar de kleine meid van nog geen twee kost het best wel wat moeite. Eigenlijk zou je natuurlijk gewoon in relaxed tempo moeten kunnen oversteken maar je vóelt bijna het ongeduld van mensen…. Al twee keer is het gebeurd dat mijn kleine Nora net op het laatste moment struikelde waardoor levensgevaarlijke situaties ontstonden, die uiteindelijk gelukkig goed zijn afgelopen. Toppunt was twee weken geleden toen er een mevrouw in behoorlijk grote bak met enorme snelheid ijskoud doorreed waarbij ze net aan mijn lieve Liam mistte, het was centimeter werk en wij liepen echt al lang en breed op het zebrapad. Ben me echt helemaal kapot geschrokken.. en je kunt het zo’n mevrouw dus helemaal niet duidelijk maken want die was natuurlijk in geen velden of wegen meer te bekennen. Ik zou natuurlijk een gebaar kunnen maken gezien ik dat wel vaker doe op het zebrapad … Maar ik heb dus geen handen vrij…  en om het nou mijn zoon te vragen…

Nouja, mocht je me zien gaan over het zebrapad, zwaai vooral even terug: vinden we leuk! Maar wel even wachten tot we zijn overgestoken he?